Mutyzm wybiórczy (MW), zwany również selektywnym (w literaturze angielskiej: selective mutism – SM) jest zaburzeniem lękowym polegającym na wybiórczości mówienia, przez co rozumie się, że dziecko mówi w pewnych sytuacjach, a milczy w innych. Najczęściej zaburzenie rozwija się we wczesnym dzieciństwie między 3 a 5 rokiem życia (Jonhson i Wintgens, 2001).

W typowych przypadkach dziecko rozmawia w domu lub z bliskimi i przyjaciółmi, zaś milczy w szkole lub w stosunku do obcych, niemniej jednak zaburzenie to u różnych pacjentów może dotyczyć funkcjonowania w różnych sytuacjach. Zaburzeniu temu zwykle towarzyszą takie specyficzne cechy osobowości jak: lęk społeczny, wycofanie społeczne, wrażliwość emocjonalna, opór w kontaktach z innymi, nieraz zachowania opozycyjne (Pużyński i Wciórka, 2000).

Dotychczasowe badania jednoznacznie wskazują, że techniki behawioralne: wygaszanie bodźca, modelowanie, pozytywne wzmocnienia każdej podjętej próby komunikacji i systematyczna desensytyzacja są najbardziej skutecznymi metodami terapii MW (Black i Uhde, 1995; Viana, Beidel i Rabian, 2009). Pozytywne efekty terapeutyczne powyższych metod potwierdzają badania, które przedstawiły Maggie Johnson i Alice Wintgens w swojej książce „The Selective Mutism Resource Manual”. Autorki przytoczyły m.in. wyniki badań 123 osób z mutyzmem wybiórczym, które były objęte terapią z wykorzystaniem technik behawioralnych (Jonhson i Wintgens, 2001), skuteczność tych technik wykazano w 91% przypadków, a efektywność terapii wzrosła do 96% jeżeli logopeda, personel szkoły i rodzice dzieci z MW uczestniczyli w jednodniowym szkoleniu na temat planowania terapii i współpracy na linii szkoła-dom (Jonhson i Wintgens, 2015).

Tak więc bardzo dobre efekty w pracy z dziećmi/uczniami z MW uzyskuje się stosując techniki behawioralne w terapii indywidualnej w przedszkolu/szkole, przy ścisłej współpracy terapeuty, nauczycieli i rodziców. Rodzice powinni zmodyfikować swoje metody wychowawcze i pracować z dzieckiem w domu oraz w terenie. Wysoka skuteczność indywidualnego oddziaływania terapeutycznego jest możliwa głównie dlatego, że dzięki pracy w miejscu występowania lęku jest możliwość wygaszania bodźca lękowego w stosunku do rówieśników i nauczycieli bezpośrednio w placówce. Ponadto możliwość poszerzania grona rozmówców i włączania kolejnych osób ze strefy dyskomfortu z grupy/klasy do zajęć w małej, ale stopniowo poszerzanej grupie daje pozytywne efekty terapeutyczne. Należy jednak zauważyć, że czym innym jest poszerzanie grona rozmówców podczas generalizacji w placówce, a czym innym jest terapia grupowa dzieci z MW w innym miejscu (tj. poza przedszkolem/szkołą), w grupie z innymi, nieznanymi wcześniej dziećmi z MW i innymi zaburzeniami (nieśmiałość, inne niż MW zaburzenia lękowe, ADHD, itd.).

Niestety bardzo często zagraniczne artykuły anglojęzyczne, na które powołują się w Polsce osoby prowadzące terapię grupową dzieci z MW to nieliczne projekty przeprowadzane na małej, (np. 5-osobowej) grupie dzieci z mutyzmem wybiórczym. Autorzy takich projektów opisują co prawda wysoką skuteczność terapii grupowej (vide: Sharkey i wsp. 2018), niemniej jednak inni specjaliści, znający szczegóły tych projektów, bardziej sceptycznie opisują jej efekty.

W naszym kraju, w różnych ośrodkach państwowych i prywatnych, specjaliści próbują włączać dzieci z MW do grup terapeutycznych, w skład których wchodzą albo tylko dzieci z mutyzmem wybiórczym lub tworzą grupy mieszane dzieci z różnymi problemami lub zaburzeniami np.: z nieśmiałością, ADHD lub z innymi zaburzeniami lękowymi. Niestety bardzo często w wielu przypadkach nie stwierdza się żadnych efektów takiej terapii u dzieci z MW, niekiedy nawet dochodzi do szkodliwego utrwalenia niemówienia na wiele lat. Tylko w nielicznych przypadkach rodzice obserwują nieznaczną poprawę funkcjonowania dziecka, ale w dalszym ciągu te dzieci nie mówią w placówkach. Dla zbadania skuteczności terapii grupowej mutyzmu wybiórczego przeprowadziłam badania ankietowe oraz wywiady wśród rodziców 10 dzieci z MW, które uczestniczyły na terenie Polski w takiej formie terapii.

Osoby badane zostały zrekrutowane spośród rodziców dzieci z mutyzmem wybiórczym, będących członkami dwóch dużych grup na portalu społecznościowym Facebook: https://www.facebook.com/groups/mutyzm.wybiorczy (grupa Polskiego Towarzystwa Mutyzmu Wybiórczego) oraz https://www.facebook.com/groups/1849472985364028/ (prowadzona przeze mnie grupa dla specjalistów, nauczycieli i terapeutów, do której mogą należeć także rodzice dzieci z MW). Badanie miało więc charakter badania quasi-reprezentacyjnego. Poniżej zamieszczone są jego wyniki.

Wyniki ankiet i wywiadów przeprowadzonych wśród rodziców dzieci z mutyzmem wybiórczym, które były objęte terapia grupową.

Zebrane dane dotyczą 10 dzieci, które w chwili postawienia wstępnej diagnozy MW były w wieku od 3 do 7 lat (średnio 4,5). W chwili potwierdzenia diagnozy MW przez psychiatrę, dzieci były w wieku od 4 do 10 lat (średnio 5,3). Dzieci z chwilą rozpoczęcia terapii grupowej miały od 4 do 10 lat (średnio 5,2).

Grupy terapeutyczne, w których dzieci objęte były terapią grupową liczyły od 3 do 12 dzieci. W 3 przypadkach w grupach terapeutycznych były tylko dzieci z MW, a w 7 przypadkach oprócz dzieci z MW znajdowały się również dzieci z ADHD, nieśmiałością i lękiem separacyjnym. Terapia grupowa była rozpoczęta u dzieci w okresie od 6 miesięcy do 4 lat milczenia w danej placówce (średnio 1,3). Czas trwania terapii grupowej wahał się w przedziale od 6 miesięcy do 2 lat, średnio 1 rok. W żadnym z 10 badanych przypadków nie była prowadzona równoczesna praca z rodzicami dzieci z MW, chyba, że tak jak stwierdziła jedna z matek „krótka rozmowa na korytarzu może być uznana za pracę z rodzicem”.

W 3 przypadkach terapia grupowa odbywała się w publicznych poradniach psychologiczno – pedagogicznych a w 7 przypadkach w poradniach prywatnych. Badani pochodzą z województw: zachodniopomorskiego, podlaskiego, wielkopolskiego, mazowieckiego i dolnośląskiego oraz korzystali z poradni zlokalizowanej na terenie swojego województwa. Niestety po zakończeniu terapii żadne z dzieci objętych tą formą terapii nie zaczęło mówić w przedszkolu/szkole.

Z otrzymanych informacji od rodziców dzieci z MW wynika, że terapia grupowa nie tylko nie przyniosła spodziewanych efektów, ale jeszcze bardziej utrwaliła niemówienie, co sprawiło, że późniejsza terapia innymi metodami trwała dłużej i była mniej skuteczna niż w przypadku ich zastosowania w początkowym etapie milczenia w placówce. Tutaj przytoczę przykładowe zdanie wyrażone przez badaną matkę dziecka z MW: „terapia grupowa utrwaliła milczenie mojego dziecka”.

Terapia grupowa przyniosła tylko w jednym z badanych przypadków nieznaczną poprawę funkcjonowania dziecka, które jednak dalej nie mówiło w przedszkolu.

Należy przy tym dodać, iż większość badanych dzieci z MW, które poddawane były długotrwałej i nieskutecznej terapii grupowej, po jej zakończeniu rozpoczęły terapię metodą małych kroków (sliding in) w miejscu występowania zaburzenia (niemówienia), tj. w przedszkolu/szkole. Czworo z nich po dość krótkim czasie tej terapii (tj. po 3 – 6 miesiącach) zaczęło rozmawiać w placówce do której uczęszczało (przedszkolu/szkole). Przykładowo jedna z matek – po nieskutecznej 2 letniej terapii grupowej – stwierdziła, że po wprowadzeniu działań w postaci odwrotnego sliding in – metody „od chóru do solo”, opracowanej przeze mnie i opisanej dokładnie w mojej książce (Bystrzanowska, 2017), dziecko w ciągu 6 miesięcy rozmawiało już ze wszystkimi i wszędzie.

U pozostałych 6 osób terapia MW trwa dalej i jest dłuższa niż zwykle w takich przypadkach. Może to być spowodowane m.in. utrwaleniem MW w trakcie długotrwałego (od 6 miesięcy do 2 lat) prowadzenia nieskutecznej terapii grupowej. Terapia dziecka z MW powinna być bowiem od samego początku prowadzona przede wszystkim w miejscu występowania zaburzenia, a nie w „sztucznie” stworzonej poza przedszkolem/szkołą grupie terapeutycznej, chyba że współistnieją inne zaburzenia np. istotna wada wymowy (wtedy wskazana może być również dodatkowa indywidualna terapia tej wady w gabinecie).

Pragnę w tym miejscu zaznaczyć, iż powyższe wyniki nie są rezultatem badania naukowego, lecz zostały opracowane na podstawie badania nieformalnego. Niemniej jednak, obrazują one pewną prawidłowość, w szczególności może zastanawiać fakt, iż na 10 badanych dzieci poddanych terapii grupowej w ani jednym przypadku nie odnotowano żadnej istotnej poprawy. Należy również podkreślić, iż dzieci te były poddane terapii grupowej w różnych miejscach (ośrodkach terapeutycznych). Nie można więc stwierdzić, że brak pozytywnych wyników terapeutycznych może być rezultatem niewłaściwego postępowania (terapii) w jednym ośrodku.

Reasumując, z przeprowadzonych przeze mnie badań, a także z moich wieloletnich obserwacji i doświadczeń terapeutycznych (wyprowadziłam skutecznie z mutyzmu wybiórczego kilkadziesiąt dzieci, stosując przede wszystkim metodę sliding in), dotyczących skuteczności różnych metod terapii MW wynika, iż skuteczność terapii grupowej prowadzonej w Polsce jest bardzo niska. W tym miejscu pragnę dodać, iż nie przyjmowałam a priori nieskuteczności terapii grupowej. W innych zaburzeniach lękowych terapia grupowa może być bowiem metodą skuteczną, w terapii MW taką jednak moim zdaniem nie jest.

Również wyniki badań dotyczących terapii grupowej przeprowadzonych w innych krajach są bardzo ograniczone i z nich także jednoznacznie nie wynika, że terapia grupowa MW może być skuteczna w terapii tego zaburzenia. W USA prowadzony jest obecnie program „Brave Buddies”, który jest intensywnym programem terapii zachowań grupowych, mający na celu pomoc dzieciom w wieku od 3 do 8 lat z mutyzmem wybiórczym w szkole i innych miejscach publicznych. Trudno jednak na chwilę obecną ocenić jego skuteczność.

Natomiast często powoływany przez zwolenników terapii grupowej artykuł pod tytułem „Group therapy for selective mutism – A parents’ and children’s therapy group” (Shakery i in., 2008) według mnie również w żaden sposób nie stanowi potwierdzenia skuteczności terapii grupowej w przypadku dzieci z MW. Tematem w/w artykułu była efektywność terapii grupowej przeprowadzonej w Irlandii u dzieci z mutyzmem wybiórczym. Przedstawiono w nim przebieg trwającej 8 tygodni terapii, w której wzięło udział 5 dzieci (o średnim wieku 6,1 lat) ze zdiagnozowanym MW. Na podstawie przeprowadzonych obserwacji badacze ocenili, że taka forma terapii jest skuteczna. Badacze wierzą, że kluczem do sukcesu tych dzieci były równoległe spotkania dla rodziców i edukacja ich w temacie właściwych strategii postępowania.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż przytoczony artykuł dotyczy terapii grupowej tylko 5 dzieci, z których 2 dzieci nie spełniało kryteriów MW po leczeniu i po sześciu miesiącach obserwacji, więc na ile jest to dzieło przypadku, a na ile sukces terapeutyczny trudno powiedzieć. Badanie to wskazało jedynie na potrzebę dalszych badań nad terapią grupową oraz na temat wpływu angażowania rodziców/opiekunów w proces terapii.

Na zakończenia pragnę wyrazić nadzieję, że może w niedalekiej przyszłości zostaną przeprowadzone na świecie, w tym również w Polsce bardziej szczegółowe i na większa skalę badania naukowe, dotyczące skuteczności terapii grupowej w leczeniu dzieci z MW, które potwierdzą wyniki mojego badania nieformalnego lub może wykażą coś odmiennego.

—

Bibliografia:

Black, B., & Uhde, T. W. (1995). Psychiatric characteristics of children with selective mutism: A pilot study. Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry, 34, 847−856.

Bystrzanowska, M. (2017). Mutyzm wybiórczy – Poradnik dla rodziców, nauczycieli i specjalistów. Kraków: Oficyna Wydawnicza ,,Impuls”.

Jonhson, M., Wintgens, A. (2001). The Selective Mutism Resurce Manual. UK: Speechmark.

Johnson, M, Wintgens, A. (2015). Viewing selective mutism as a phobia of talking: the importance of accurate conceptualisation for effective clinical and parental management’, Essau CA & Allen JL (eds), Making parenting work for children’s mental health (Chapter 7), ACAMH Occasional Papers No. 33, Association for Child and Adolescent Mental Health, London.

Pużyński, S., Wciórka, J. (2000). Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. Kraków: UWM „Vesalius”.

Sharkey, L., McNicholas, F., Berry, E., Begley, M., & Ahern, S. (2008). Group therapy for selective mutism – A parents’ and children’s treatment group. Journal of Behavior Therapy and Experimental Psychiatry, 39, 538- 545.

Viana, A.G, Beidel, D.C. i Rabian, B. (2009). Selective mutism: a review and integration of the last 15 years, Clinical Psychology Review, 29 (1), 57–67.

© Maria Bystrzanowska 2018

Pobierz artukuł w pdf